eMisjaTv

W roku 1877 niewiele zabrakło, by w Europie wybuchła wielka wojna, skalą zniszczenia i rozmachem przypominająca I wojną światową. W przeciwieństwie jednak do wojny z początku XX wieku, która to poróżniła naszych zaborców i ostatecznie przyniosła Polsce niepodległość, wojna roku 1877 byłaby dla Polaków katastrofą. Przede wszystkim dlatego, że umęczony powstaniem 1864 r. naród polski ponownie miałby stanąć do walki, do której kompletnie nie był przygotowany. Zależało na tym jednak Anglikom, którzy gotowi byli opłacić polską insurekcję przeciw Rosji, aby odciągnąć siły naszego zaborcy spod Konstantynopola, gdzie trwała już wojna z Turcją. Ponadto, w odróżnieniu od I wojny światowej, Prusy występujące na mapach świata już jako Niemcy nie stanęłyby przeciw Rosji. Wręcz przeciwnie. Niemieckie plany zakładały pomoc w stłumieniu powstania Polaków, w zamian za korektę granic zaboru, który po Kongresie Wiedeńskim został przesunięty na korzyść Rosji. A więc Polacy, przy okazji wielkiej wojny, mieli złożyć ogromną daninę krwi w imię interesów mocarstw. Jednocześnie był to też czas, gdy polskie elity zostały już mocno przetrzebione, a samych Polaków na dawnych ziemiach Polski było stosunkowo niewiele, nie wspominając już o skutkach rusyfikacji i germanizacji. Szansa na odrodzenie naszego państwa w tych okolicznościach była niemal zerowa, ale plan był gotowy do realizacji.

Tegoroczna defilada Sił Zbrojnych RP zaskoczyła skalą niewidzianą w Polsce od 2018 r., kiedy to obchodziliśmy setną rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości. W kolejnym roku defilada przeniesiona z Warszawy do Katowic w celu uczczenia setnej rocznicy Powstań Śląskich była już nieporównywalnie mniejsza z uwagi na trudności logistyczne i ogrom koszt dowozu jednostek WP na Śląsk. Później przyszły lata epidemii i lockdownów, kiedy w ogóle nie organizowano defilad, a następnie u naszych wschodnich granic wybuchła wojna, w którą Polska znacząco się zaangażowała, przekazując Ukrainie setki czołgów i wozów bojowych. W efekcie defilada organizowana z okazji Święta Wojska Polskiego straciła kompletnie na znaczeniu, gdyż tak naprawdę nie było czego pokazać

Lipcową nocą 2021 r. kierowca wrocławskiego autobusu dostrzega śpiącego pasażera. Kilka przystanków przed pętlą zatrzymuje się, by go obudzić. Śpiącym okazuje się obywatel Ukrainy, Dmytro Nikiforenko. Jest pijany i agresywny. Na miejsce wezwany zostaje zespół ratownictwa medycznego oraz patrol policji. Ukrainiec awanturuje się. Wygraża funkcjonariuszom. Zapada więc decyzja o przewiezieniu go na WrOPON, tj. miejscowy oddział izby wytrzeźwień. Tam dochodzi już do dantejskich scen. Nawet siedem osób nie jest w stanie obezwładnić Nikiforenki. Jednemu z pracowników izby, ratownikowi medycznemu Konradowi Korpysiowi Ukrainiec próbuje odgryźć palec. Lekarz stwierdza, że nie ma możliwości podania środków uspokajających. Wspólnymi siłami trzech policjantów i czterech pracowników Wrocławskiego Ośrodka Pomocy Osobom Nietrzeźwym Nikiforenko zostaje przeniesiony na łóżko z pasami bezpieczeństwa. Po kilkudziesięciu minutach szamotaniny nadal ma sporo siły. Wierzga nogami i pluje w twarze funkcjonariuszy. Zapięcie pasów jest prawie niemożliwe. Wszyscy obecni w pokoju próbują przytrzymać Ukraińca. Trwa to dłuższą chwilę. Na koniec okazuje się, że Nikiforenko przestał oddychać. Natychmiastowa akcja reanimacyjna nie przynosi efektu. Lekarz z wezwanego pogotowia ratunkowego stwierdza zgon.

Do wyborów prezydenckich w USA pozostały nieco ponad 3 miesiące, jednak kampania nabiera już tempa, a atmosfera polityczna rozgrzewa się do czerwoności. 13 lipca podczas wiecu wyborczego Donalda Trumpa w Butler w Pensylwanii, doszło do nieudanego zamachu na ubiegającego się o reelekcję, byłego prezydenta Stanów Zjednoczonych. 20-letni Thomas Matthew Crooks zdołał trafić polityka w ucho, zanim sam został śmiertelnie raniony pociskiem policyjnego snajpera. Incydent wywołał lawinę dywagacji o prawdopodobnych zleceniodawcach oraz podejrzanej nieskuteczności Secret Service, która dopuściła strzelca na dach jednego z budynków w pobliżu wiecu. A że stało się to tuż po wygranej przez Trumpa debacie z Joe Bidenem - oskarżenia zaczęły płynąć nawet w jego kierunku.

Co skłoniło sędziego Szmydta do ucieczki i dlaczego wybrał akurat Białoruś? Czy rzeczywiście był w posiadaniu informacji, które mogły zaszkodzić bezpieczeństwu Polski? A może poznał plan dla Polski na najbliższe lata i dlatego zdecydował się zbiec? O tym w programie z cyklu „Dokąd Zmierzamy” Piotr Korczarowski porozmawia z samym zainteresowanym, tj. byłym sędzią Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, Tomaszem Szmydtem.

Już po zamachu na Roberta Fico pojawiły się w Internecie pogróżki skierowane do "niepokornych" europejskich przywódców, tj. premiera Węgier, Wiktora Orbana, prezydenta Serbii, Aleksandara Vucicia czy przywódcy bośniackich Serbów, Milorada Dodika. Oczywiście nie ma dowodów na udział obcych służb w przygotowaniu tych operacji, ale naiwnym byłoby zakładać, że jest to przypadkowa seria niepowiązanych ze sobą wydarzeń. A więc kto i dlaczego likwiduje światowych przywódców?

„Róbcie co trzeba” zamiast „róbta, co chceta” proponują organizatorzy marszu „Wolności i suwerenności – normalności”, który już po raz drugi przejdzie ulicami Warszawy. Głównym celem wydarzenia jest integracja środowiska polskiej prawicy żądającego tzw. PolExitu, czyli opuszczenia przez nasz kraj struktur UE oraz zatrzymania procesu „ukrainizacji Polski”.

20 lat członkostwa Polski w strukturach Unii Europejskiej to czas, który można już ocenić na plus lub minus, pod kątem słuszności decyzji o akcesji. Rządowi ekonomiści dostarczyli ostatnio analizy finansów, z których wynika, że nasz kraj otrzymał z UE 161,6 mld euro netto. Bilans ten ma jasno wskazywać, iż mimo różnych kar i opłat ponoszonych przez Polskę z tytułu członkostwa w europejskiej wspólnocie, zdecydowanie więcej otrzymaliśmy, niż wpłaciliśmy. To jednak tylko cyfry ogólnego rachunku, w którym nikt nie pokusił się o obliczenie ewentualnych korzyści i strat związanych z otwarciem rynku na towary i usługi z Europy, czy nałożeniem szeregu sankcji, blokad, ceł i ograniczeń na produkty i usługi spoza UE. Nikt też nie liczy kosztów związanych z dostosowaniem gospodarki naszego państwa do wymogów unijnych.

Nowy-stary konflikt na mapie świata! Tak można by skwitować ostatnie wydarzenia na Bliskim Wschodzie. Oprócz trwających od października ub. roku walk izraelsko-palestyńskich w Strefie Gazy, doszło też do eskalacji napięcia między tworem syjonistycznym a Iranem. Pierwsze strzały oddał Izrael, atakując ambasadę Iranu w Damaszku, zabijając przy tym wysokich oficerów sił irańskich. Teheran nie pozostał dłużny, dokonując ataku na Izrael za pomocą rakiet i dronów.

Jeszcze dobrze nie umilkły echa kampanii samorządowej, a politycy w Polsce już zmienili narrację na tę prowadzącą do Europarlamentu. Wybory zaplanowano na 9 czerwca, ale już 2 maja mija termin składania do organów administracji państwa list kandydatów wraz z podpisami poparcia dla poszczególnych komitetów. Pomimo tego, że termin wyborów jest znany od dawna, niektóre formacje parlamentarne konstruują swe listy w ostatniej chwili i czasem komitetom brakuje chętnych do kandydowania w okręgach, gdzie szansa na mandat jest niewielka.

Sytuacja na froncie wojny rosyjsko-ukraińskiej już dawno przestała być opisywana przez media, jako konflikt, w którym Moskwa poniesie dotkliwą porażkę. Otwarcie mówi się o kryzysie w siłach zbrojnych Ukrainy, rosyjskich zdobyczach wojennych, a zwłaszcza o brakach uzupełnień w armii. Właśnie dlatego władze w Kijowie wprowadzają dużo bardziej rygorystyczne przepisy o poborze do wojska, m. in. obniżając wiek potencjalnego rekruta. To jednak nie najważniejsze założenie podpisanej w miniony wtorek przez prezydenta Zełeńskiego, nowej ustawy mobilizacyjnej. Przede wszystkim Ukraina chce ściągnąć zza granicy tych mężczyzn, którzy uchylają się od służby w armii.

Odejście w energetyce od węgla i innych paliw kopalnych wydaje się być w Europie tematem nie podlegającym dyskusji. Komisja Europejska już dawno bowiem postawiła na walkę z emisją dwutlenku węgla i w odróżnieniu od innych gospodarek świata, na terenie Unii Europejskiej plan ten wdrażany jest za wszelką cenę.

Ugorowanie to inaczej wyłączenie pola z użytkowania. Mimo różnych technik ugorowania ziemi, najczęściej zostawia się ją po prostu samą sobie. I tak też można ocenić sytuację polskich chłopów, którzy mimo obecności w rządzie jednego z najbardziej znanych liderów dotychczasowych protestów rolniczych, jak nigdy wcześniej, czują się dziś zdradzeni i pozostawieni samym sobie.

Konflikt na Ukrainie przyczynił się do realnego spadku poczucia bezpieczeństwa Polaków. O ile jednak jego militarny wymiar wydawał się zagrożeniem niemal oczywistym, to reszta idących za nim konsekwencji taka oczywista już nie była. Otwarcie granic dla milionów uchodźców przyniosło Polsce wzrost przestępczości, a także rozwój wielu chorób uważanych jeszcze do niedawna za zredukowane do bezpiecznego poziomu lub całkowicie wyeliminowane z puli. Z kolei zaangażowanie władz Polski w nieustanną pomoc wobec obywateli Ukrainy, która na terytorium RP ma przede wszystkim wymiar socjalny, doprowadziło do znacznego nadwyrężenia budżetu państwa.

Perska odpowiedź na zbombardowanie przez Izrael ambasady Iranu w Damaszku miała być sygnałem dla świata, że Teheran gotów jest na konfrontacje z siłami państwa położonego w Palestynie. Mimo, iż efekt perskiej operacji oraz przeprowadzony kilka dni później izraelski atak odwetowy, można uznać za symboliczne, to sama zuchwałość tych aktów wzbudziła na świecie duży niepokój. Oba kraje mimo, że nigdy się do tego nie przyznały, najprawdopodobniej dysponują arsenałem atomowym, którego z pewnością nie zawahałby się użyć, gdyby byt ich państwowości został zagrożony. A jest to zupełnie realne, gdyż od dawna narracja jednej i drugiej strony zakłada całkowite wyniszczenie przeciwnika.

Dopiero co zakończyły się wybory samorządowe, a już rozpoczyna się kolejna kampania wyborcza. 9 czerwca wybierzemy 52 eurodeputwanych, którzy przez kolejne pięć lat będą reprezentować Polskę w Europarlamencie. Dla Unii Europejskiej, która w ostatnich latach wkroczyła na ścieżkę federalizacji i dekarbonizacji, te wybory mogą być przełomowe. Wiele mandatów mogą bowiem uzyskać siły eurosceptyczne, czego już obawiają się decydenci z Brukseli.

Toczące się od kilku miesięcy starcia między Hamasem a IDF przyniosły prawdziwą gehennę palestyńskiej ludności zamieszkującej Strefę Gazy, co tym razem wyjątkowo szeroko odbija się echem po świecie. Ponadto, ostatni incydent z ostrzelaniem przez siły Izraela humanitarnego konwoju, w którym śmierć poniosło siedmiu zagranicznych wolontariuszy, przyczynił się istotnego pogorszenia wizerunku Izraela w oczach tzw. opinii międzynarodowej.

W niedawnym wywiadzie na Kanale Zero ambasador Izraela, Jakow Liwne "dał pokaz niesłychanej arogancji". To popularne zdanie wśród polskiej opinii publicznej, na które można trafić obecnie niemal wszędzie w Internecie, gdy pojawia się temat żydów. Jeśli dodamy do tego fakt, że ambasador miał po wywiadzie nakrzyczeć na prowadzącego rozmowę Roberta Mazurka - to otrzymujemy obraz będący całkowitym zaprzeczeniem wszystkiego, co powinien sobą reprezentować dyplomata.

Marzec upłynął pod znakiem niekończących się protestów i blokad rolniczych, podczas których mieszkańcy polskiej wsi sprzeciwiali się unijnemu Zielonemu Ładowi i antyrolniczej polityce Unii Europejskiej oraz rządu. Traktory regularnie paraliżują ruch w całym kraju, a efektów, poza kilkoma pozornymi ustępstwami - nie widać. Za to widać prawdziwą twarz rządu Donalda Tuska, który na rolników protestujących pod Sejmem w początkach marca wysłał prowokatorów i policję, która zachowywała się wyjątkowo brutalnie.

W całej Europie trwają protesty przeciwko forsowanemu przez Brukselę projektowi tzw. "Zielonego Ładu". Przypomnijmy, że jest to pakiet rozwiązań, które mają ograniczyć emisję dwutlenku węgla, jednocześnie narażając tym na straty całą europejską gospodarkę: od rolnictwa przez energetykę po transport. Nic więc dziwnego, że powoduje to wzburzenie różnych grup społecznych w wielu państwach Starego Kontynentu. Komisja Europejska dotychczas poczyniła jednak ledwie pozorne ustępstwa względem np. protestujących rolników i najwyraźniej nie zamierza zawrócić z raz obranej drogi.